رخ تو آیت حسن و دهان دروست چو میم
مثال خال تو و زلف همچو نقطه جیم
در جواب او

مرا به کاسه بغرا محبتی است قدیم
گواه، صحنک ماهیچه است و آش حلیم

زهمدمی چغندر شدست آش ترش
به روزگار چنین تیره و سیاه گلیم

کشیده صف نخود آب و برنج و نان عسل
منم شجاع و نترسم ازین چهار غنیم

دلم به صحنک حلوا و نان بود مشغول
چو من به قابض ارواح جان کنم تسلیم

بنوش خربزه چندان که جای جان نبود
که سیر چون بود انسان ورا ز مرگ چه بیم

اگر بود ته نان در سقر روان زان پیش
من شکسته چو دونان روم به قعر جحیم

شود به سفره چو نانها تمام و ناشده سیر
به پیش صوفی مسکین زهی عذاب الیم