دارم هوس جمال بغرا
دورم چو من از وصال بغرا

تا چند پزیم روز تا شام
در دیگ هوس خیال بغرا

مالیده شد او، به خویش پیچید
ماهیچه ز انفعال بغرا

من بعد ثنای گوشت گویم
گر قلیه بود کمال بغرا

در خلوت دیگ جز نخود کس
واقف نشود ز حال بغرا

افتاده به دست عام مسکین
در روز و شبان و بال بغرا

عیبش نکنی که گشته مسکین
صوفی فقیر لال بغرا