خادمه از خدمت آن دلنواز
گشت سوی عاشق بیچاره باز

خنده زنان با دل بس شادمان
آمد و بنشست به پیش جوان

گفت بیا غم مخور ای مستمند
مرغ دلت یافت گشادی ز بند

من بکنم فکر تو، فرمود یار
صبر کن و ناله مکن زینهار

هست مرا ترس زبان رقیب
ورنه ز من یافته بودی نصیب

صوفی ازین صبر برآید مراد
کس چو تو بی صبر به عالم مباد