چشم تو و خط و خالت ای بت رعنا!
برده زمن عقل و صبر و هوش به یغما

مست و خراب است ترک چشمت و داری
خنجر مژگان به کف به قصد تن ما

چهر منیرت ز زیر زلف تو گویی
گشته عیان آفتاب، در شب یلدا

در خم هر تار زلف سلسله سانت
صد دل دیوانه راست سلسله برپا

سرو و صنوبر به پیش پای تو افتند
گر به چمی در چمن به عزم تماشا

صید درآید به پای خود به کمندت
گر تو خرامی به عزم صید به صحرا

غمزه ی صیدافکنت به کشتن «ترکی»
خنجر اسکندر است و پهلوی دارا