به دشت کرب وبلا ازجفای شمر شریر
شهید گشت عزیز دل بشیر و نذیر

هزار ونهصد و پنجاه زخم بر تن داشت
ز تیر و نیزه و زوبین وخنجر وشمشیر

قتیل شد همه انصار او، ز پیر و جوان
شهید شد همه اعوان، او صغیر وکبیر

یکی فتاده ز پا، با قدی، چو سرو روان
یکی طپیده به خون با رخی، چو بدر منیر

به دست وپای گرفته یکی خضاب ز خون
فرو بسته دهان، کودکی از خوردن شیر

ز راه کینه گروه دغا جدا کردند
دو دست از تن عباس نامدار دلیر

علی اصغر مه طلعتش ز شوق مکید
به جای شیر، ز پستان مرگ، ناوک تیر

شدند آل پیمبر به کربلا سیراب
همه ز چشمهٔ تیر و، ز جدول شمشیر

سپاه کوفی و شامی در آن زمین بلا
کبوتران حرم را زدند جمله به تیر

خیام او همه بر باد رفت ز آتش کین
عیال او همه گشتند خوار و زار و اسیر

ریاض کرب و بلا شد ز بلبلان خالی
به شاخه های گل و سرو ناکشیده صفیر

دریغ شمع شرر پوش بزم عرفان را
ز راه کینه کشیدند در غل و زنجیر

فتاد شورشی اندر حریم آل رسول
چنان که گوش فلک کر شد از فغان نفیر

فغان اهل حرم رفت تا به عرش برین
خروش اهل ولا رفت تا به چرخ اثیر

نبود قوت دل افسردگان در آن وادی
به غیر آه سحرگاه و، نالهٔ شبگیر

به غیر گریهٔ بر آل مصطفی «ترکی»
خرابی دل ما را که می کند تعمیر