پدر ز هجر تو کاهیده چون هلال تنم
خوشا دمی که به ماه رخت نظاره کنم

ز کربلای تو بویی گرم رسد به مشام
هزار بار بود به ز نافه ی ختنم

از آن زمان که ز آغوش تو جدا گشتم
هنوز بوی تو آید ز چاک پیرهنم

تو خفته ای به دل خاک، با تن صد چاک
من از فراق تو حیران ز کار خویشتنم

من از کجا و مدینه کجا و شام کجا؟
فلک برای چه آواره کرد از وطنم

ز بعد قتل تو ای خسرو سلیمان جاه!
زمانه کرد گرفتار ظلم اهرمنم

به راه شام نبودی ببینی ای بابا!
که خصم، گردن و بازو ببست با رسنم

سواره ناقهٔ عریان، به کوچه های دمشق
به حال زار کشاندند بین مرد و زنم

به شام آی و مرا از قفس رهایی بخش
تو گلشن من و من عندلیب آن چمنم

ز خاک، روز قیامت، چو سر برون آرم
هنوز بوی فراق تو آید از کفنم

چو آب دیدهٔ «ترکی» به آتش دل ریخت
فرو نشاند در این بزم، شعلهٔ سخنم

«ترکی شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir