کردم چه از لا رخ سوی الا
دیدم مبین خود را در اسما

دادم چو ساقی آنجام باقی
از پای تا سرگشتم همه لا

نا اسم و رسمی نه وضع و شکلی
اینجا یکی شد اسم و مسما

چون تو الف سان گردی جریده
گردد عیانت یکتائی ما

تا تو نشینی ایمن به ساحل
کی در کف آری دری ز دریا

خود را ز ساحل در بحر افکن
بنگر در اصداف آن دریکتا

نور علی شد در دل چه تابان
از تهمت تن دل شد مصفا