دوشم بخواب ساغر دولت بدست بود
بر صدر بارگاه جلالت نشست بود

زنجیر عدل و حلقه حبل المتین داد
بر در ز روی رفعتشان چفت و بست بود

بالا گرفت کرسی جا هم چنانکه عرش
در زیر پایه اش بمحل فرش پست بود

پس طبل شادیانه ببام دلم زدند
خیز و گریز لشگر غم رو بجست بود

سلطان عقل آنکه شدش هوش متکا
از جام عشق بیخود و مدهوش و مست بود

گر شیشه اش بسنگ ملامت شکست می
بالله درستیش همه درآن شکست بود

در دیر عشق با رخ لعل و بت دلم
گاهی صنم پرست و گهی بت پرست بود

بیدار چون شدم من از آن خواب صبحدم
همچون گدا بدرگه شامم نشست بود

نور علی ز بسکه ربودم بخویشتن
مهرم به پیش ذره بی نور پست بود