الا ای عندلیب گلشن یار
چه بگشادت که بستی لب ز گفتار

تو بودی آنکه میسفتی شب و روز
ز منقار بلاغت در اسرار

چرا چون غنچه دلتنگی و خاموش
نباشد از گلت برگی بمنقار

کنون کز خرمی گشته خرامان
ز هر سو نازنین سروی بگلزار

گشوده بند برقع شاهد گل
هزارانش شده حیران به رخسار

برافشاند شکوفه نقد هستی
باثمار قدوم گل ز اشجار

تو هم در گوشه گیر آشنائی
سرودی ساز کن از سینه زار

بیا ساقی مکن این پرده پوشی
ز روی دختر رز پرده بردار

چنانم ساغری در کام جان ریز
که نه سرماندم بر جا نه دستار

بتی دارم که هر تاری ز زلفش
هزاران شیخ را گردیده زنار

زبس برخیزم و افتم براهش
نه مستم میتوان گفت و نه هشیار

لب خندان و چشم گریه آلود
شدم در شادی و غم یار و غمخوار

بجز نور علی از کلک معنی
که ریزد این چنین نظم گهر بار