صید وصلش توان بدام هوس
گر همائی شود شکار مگس

گرچه دورم ز هودجش آید
هر زمانم بگوش بانک جرس

شب روان ره محبت را
کی بود وحشتی ز میر عسس

طایر آشیان قدسم من
گلشن دهر باشدم چو قفس

نفسی رخ نتابم از وصلش
گر بلب آیدم ز هجر نفس

دادیم چند خواهی از بیداد
ترک بیداد کن بدادم رس

هر سحر پرتوی ز نور علی
بحریم تو شمع راهم بس