ما هزاران گلشن اوئیم
جز گل وصل او نمی بوئیم

ز کمند خودی شده آزاد
بسته زلف آن پری روئیم

این عجب بین که در محیط بقا
عین آبیم و آب می جوئیم

خرقه زهد و جامه تقوی
جز بمینای دل کجا شوئیم

گاه درو گهی صدف گردیم
گاه دریا شویم و گه جوئیم

گاه گوئی زنیم با چوگان
گه بچوگان عشق چون گوئیم

جز بنور علی عالیقدر
راز دل کی بدیگری گوئیم