هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی از مولانا بیانگر تنوع و چندگانگی وجود انسان در سطوح مختلف هستی است. شاعر با استفاده از استعاره‌های مختلف مانند یونس، موسی، مرجان و یاقوت، نشان می‌دهد که انسان می‌تواند در مراتب گوناگون معنوی و مادی حضور داشته باشد. همچنین، او به جایگاه انسان در عوالم جبروت، لاهوت، ملکوت و ناسوت اشاره می‌کند و در نهایت، انسان را به عنوان نوری که بر بت‌ها و طاغوت‌ها چیره می‌شود، توصیف می‌کند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در این شعر ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال دشوار باشد. درک این متن نیاز به آشنایی با اصطلاحات عرفانی و فلسفی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
شمارهٔ ۲۱۳
ما گهی یونس و گهی حوتیم
گاه موسی و گاه تابوتیم
گاه دریم و گاه مرجانیم
گاه لعلیم و گاه یاقوتیم
ساکنان سرادق جبروت
محرمان حریم لاهوتیم
پادشاهان کشور ملکوت
شهریاران شهر ناسوتیم
همچو نور علی بدیر وجود
کاسر جبت وند و طاغوتیم
گاه موسی و گاه تابوتیم
گاه دریم و گاه مرجانیم
گاه لعلیم و گاه یاقوتیم
ساکنان سرادق جبروت
محرمان حریم لاهوتیم
پادشاهان کشور ملکوت
شهریاران شهر ناسوتیم
همچو نور علی بدیر وجود
کاسر جبت وند و طاغوتیم
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۱۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
