دوشم بصدر مصطبه ساقی مهوشی
بر لب نهاد جام فرح بخش بیغشی

لب بر لب پیاله و کف بر کف نگار
کردم تمام نوش بشادی و دلخوشی

تر شد چو کام جانم از آن جام خوشگوار
گفتی که ریخت ناگهم آبی بر آتشی

گر قامتم چو چنگ خمید ای جوان چه باک
عمری بسوی میکده کردم سبو کشی

زاهد اگر ترا همه اعمال دل نکوست
از روز رستخیز چرا پس مشوشی

حاصل ز مهر ماهوشانم ببحر و بر
چشمی پرآب باشد و قلبی پر آتشی

تا این زمان چو نور علی چشم آسمان
هرگز ندیده جرعه کشی رند سرخوشی