مکن ناصحا منع من از حبیب
که بی گل نیارد بسر عندلیب

منم بلبل و گل رخ دوستان
کجا بلبل از گل نماید شکیب

چه خوش باشد ایام گل در چمن
بهمراه یاران شدن بیرقیب

گه آنجا نشستن گهی خاستن
میان گل و سبزه و عود و طیب

چو دیدار یاران شکفت دل است
الهی شکفت دلم کن نصیب

دلم گر چه ز اغیار بیمار شد
لب یار گشتش علاج و طبیب

چو نور از حبیبان کنون در ذهاب
مرا همزبان عارفست و نجیب