نه این زمان ز می جلوه تو من مستم
که سالهاست از این باده کهن مستم

دراین بهار ندانم بسر چها دارم
که دیگران بچمن جرعه نوش و من مستم

اگر نه بلبل زارم چرا بفصل بهار
ز آب و رنگ گل و نکهت چمن مستم

روم بکعبه و دیر و بسوزم این زنار
که آن صنم نکند همچو برهمن مستم

ز چین طره نماید چو نافه بخشائی
کند ز غالیه چون آهوی ختن مستم

زهی حکایت عشقی که بعد چندین سال
کند ز قصه شیرین و کوهکن مستم

لب از عصاره انگورتر چرا سازم
کنونکه نور نمود از می سخن مستم