هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از مخاطب خود می‌پرسد چرا پس از سال‌ها تجربه و هشیاری، دوباره به هوا و هوس روی آورده است. شاعر تأکید می‌کند که حکمت و دین راهنمایان اصلی زندگی هستند و از مخاطب می‌خواهد که از دنیای فانی دوری کند و به سوی دین و طاعت حرکت کند. همچنین، شاعر از مخاطب می‌خواهد که پندهای او را بپذیرد و از راه نادرست بازگردد.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق اخلاقی و مذهبی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم فلسفی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰۴

از بهر چه، ای پیر هشیوار هنربین،
بر اسپ هوا کرد دلت بار دگر زین؟

دین است نهال شکر حکمت، پورا،
بنشانش و به هر وقت ازو بار شکر چین

مر بند هوا را به جز از حکمت نگشاد
حکمت برد از عارض و رخسار چو زر چین

این است تو را منزل و زاد، ای سفری مرد
برگیر، هلا، زاد و همه بار سفر زین

طین است تو را اصل، بلی، لیکن بنگر
کان چیست کزو گشت چنین یار هنرطین

ای رفته چهل سال به تن در ره دنیا،
گمراه چرا شد دل هشیار تو در دین؟

راهت بنمایم سوی دین گر تو نگیری
اندر دل از این پند پدروار پدر کین

دار گذر است اینت، به پرهیز و به طاعت
بشتاب و بپرهیز و رو از دار گذر هین

بنداز تبرزین، چو طبرزد بشنو پند
چون من به طبرزد که کند کار تبرزین؟
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قصیده
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰۳
گوهر بعدی:قصیدهٔ شمارهٔ ۲۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.