هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از عهد و پیمانی سخن می‌گوید که با معشوق بسته است. او تأکید می‌کند که هرگز این عهد را نمی‌شکند و حتی حاضر است جان خود را فدا کند، اما نام معشوق را بر زبان نياورد. همچنین، اظهار می‌کند که در مسیر عشق، تنها و بی‌پناه است و حتی اگر بمیرد، تنها نام معشوق را با خود نخواهد برد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عاشقانه و وفاداری در این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به مرگ و رنج عشقی نیازمند سطحی از بلوغ فکری است که معمولاً در نوجوانان بالای 16 سال یافت می‌شود.
شمارهٔ ۹۰
عهد بَکِرْدِمِهْ ته لُو شه بِنْ گُوم نَیِرِمْ
عَهدْ بکردمه ته نُوم رِهْ زِبُون نَیِرِمْ
نییمْ به سر راه، تنه دامُونْ نَیِرِمْ
بَمیرِمْ شه واسَر وُ تنه نُومْ نَیِرِمْ
عَهدْ بکردمه ته نُوم رِهْ زِبُون نَیِرِمْ
نییمْ به سر راه، تنه دامُونْ نَیِرِمْ
بَمیرِمْ شه واسَر وُ تنه نُومْ نَیِرِمْ
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۸۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
