هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و حماسی بیانگر دلدادگی شاعر به یار خود است که با وجود جدایی، همچنان به او وفادار است. شاعر از یار خود به عنوان شخصیتی شکستناپذیر و افسانهای یاد میکند و بر بیوفایی دنیا تأکید دارد.
رده سنی:
15+
محتوا شامل مفاهیم عاشقانه و حماسی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از واژگان و استعارههای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوانتر دشوار باشد.
شمارهٔ ۱۰۰
زینْگٰالِهْ دِلْ دارمه من،ای یارِهْ دارون!
کَمین کرده شه یارره بدامه تالُون
یارون و یرارونْ، همه یاره دارون!
یار با منْ جِدا بییّه ندارمه آرون
دَیْ بُوِرْدِهْ فِردا فِردائه، امروزْ شه دون!
بسیارْ رخشْ بِلَنْگّسِهْ، این کهنه میدون
سکندر نمونِسِّهْ، تَخْتِ فریدون
دَنیره بفا نییه، اِسٰا تو بدون!
کَمین کرده شه یارره بدامه تالُون
یارون و یرارونْ، همه یاره دارون!
یار با منْ جِدا بییّه ندارمه آرون
دَیْ بُوِرْدِهْ فِردا فِردائه، امروزْ شه دون!
بسیارْ رخشْ بِلَنْگّسِهْ، این کهنه میدون
سکندر نمونِسِّهْ، تَخْتِ فریدون
دَنیره بفا نییه، اِسٰا تو بدون!
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۰۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.