هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه از زبان فردی است که معشوقه‌اش را با زیبایی‌های بی‌نظیر مانند لعل بدخشانی و درّ گرانبها توصیف می‌کند. او از درد عشق و اشتیاق به معشوق می‌گوید و از ویژگی‌های فیزیکی و اخلاقی او مانند قد بلند و موهای حلقه‌دار تعریف می‌کند. در نهایت، شاعر ابراز می‌کند که دوستش را همتای خورشید می‌داند.
رده سنی:
15+
محتوا شامل مضامین عاشقانه و احساسی است که برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. همچنین، درک برخی از استعاره‌ها و تشبیه‌های ادبی ممکن است برای کودکان دشوار باشد.
شمارهٔ ۲۱۰
اونْ تُرکهْ کیجا که وی سرایِ امایی
لَعلِ بَدَخشونْ و دُرّ پربهایی
بدیمه دردِ عشقْره که هرجا آیی،
اُو نمونه مه پراوچشمون، دتایی
دْ کمنْ بدیمه انداته به بالی،
قَدْ سُوره بالا داشته، هلا کیجایی
چین حلقه ره خشْ هنیا استایی
امیر گنه: مه دوستْ به خورِ همتایی
لَعلِ بَدَخشونْ و دُرّ پربهایی
بدیمه دردِ عشقْره که هرجا آیی،
اُو نمونه مه پراوچشمون، دتایی
دْ کمنْ بدیمه انداته به بالی،
قَدْ سُوره بالا داشته، هلا کیجایی
چین حلقه ره خشْ هنیا استایی
امیر گنه: مه دوستْ به خورِ همتایی
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۰۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
