نَترسُ و نَلَرْز مهْر نورز، مه چشمِ سو!
چُون چٰارپا به چٰار تَنْگ بَکشْ وُ بَروُشْ تو

د پیچمْ گِل وَلکْ، در نَشوئه ته بو
اُونْطورْ دارم که مشکْ به دَمْ داره آهو

تُو خجیره دُوستی وُ خجیرهْ ته خو
ته هَرْ د چشمِ گُوشهْ نَرگسْ پیوُنْ بو

منه د چشْ اُو بَورْدْ بُوئه ونهْ روُ
نَدُوّمهْ که به مَنْ نظرکَیْ کنّی تو

نَوسّهْ منْجهْ، مهر کاشتنْ اوّلِ رو
به این د کاشتنْ دَستْ نهلْ مه چشمِ سو!

این شهر پرکسُونْ درنهْ به مهْ آشو
بهشتْ هَمهْ رهْ دَستْ بَزهْ دامِن تو

«امیر پازواری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir