هوش مصنوعی: این شعر از زبان عاشقی است که از دوری یار خود رنج می‌برد و احساس تنهایی و غم می‌کند. او از طبیعت و عناصر آن مانند گل‌ها و باران برای بیان احساساتش استفاده می‌کند. شاعر امیدوار است که دوباره یار خود را ببیند و از درد فراق رهایی یابد.
رده سنی: 15+ محتوا شامل احساسات عمیق عاشقانه و غم‌انگیز است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم عاطفی نیاز به بلوغ ذهنی دارد.

شمارهٔ ۲۰

یارون پرچ بوینین به انجیله داره
یا سرخه گِلِ غنچوئه نو ویهاره

یا غالیه گِلْ گِلْ دِشنّیه داره
یا مخمله که دوش دره مه خون‌کاره

هرگه که سری خونّه، صدای یاره
مه سوته دل غم‌ره ورنه کناره

مه دل حلقه ره مونّه فری کناره
تا دس نزنّی حلقه بزار نناره

چن روزه که من دیدار ندیمه یاره
همینه که مه دیده‌ره خون بواره

یکوار دیگر چیره بوینم یاره
دِ بال‌ره گردن بیورم شه خون‌کاره

دل ترکنه مه، گِنْدِهْ پیون اناره
چش بِرْمِنِهْ مه، وارش پیون ویهاره

زمستون مه چش، همیشه بواره
عجب چشمه که بی او، تن و سر داره!
قالب: غزل/قصیده/قطعه
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.