هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از دوری و فراق معشوق خود شکایت می‌کند و بیان می‌کند که مدت زیادی است او را ندیده است. او از عشق و اشتیاق خود به معشوق می‌گوید و از این که هیچ نشانه‌ای از او در اطراف خود نمی‌بیند، اظهار ناراحتی می‌کند. شاعر همچنین از ناامیدی و درد فراق سخن می‌گوید و این که هیچ درمانی برای این درد نمی‌یابد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده‌ی ادبی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد.

غزل شمارهٔ ۲۵۲

امروز دو هفته است که روی تو ندیدم
و آن ماه دو هفت از خم موی تو ندیدم

ماه منی و عید من و من مه عیدی
زان روی ندیدم که به روی تو ندیدم

چون بوی تو دیدم نفس صبح و ز غیرت
در آینهٔ صبح به بوی تو ندیدم

تن غرقهٔ خون رفتم و دل تشنهٔ امید
کز آب وفا قطره به جوی تو ندیدم

سگ‌جان شدم از بس ستم عالم سگ‌دل
روزی نظری از سگ کوی تو ندیدم

با درد فراق تو به جان می‌زنم الحق
درمان ز که جویم که ز خوی تو ندیدم

بر هیچ در صومعه‌ای برنگذشتم
کانجا چو خودی در تک و پوی تو ندیدم

پای طلبم سست شد از سخت دویدن
هر سو که شدم راه به سوی تو ندیدم

خاقانی اگر بیهده گفت از سرمستی
مستی به ازو بیهده گوی تو ندیدم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۵۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۵۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.