هوش مصنوعی:
شاعر در این متن از ساقی می‌خواهد که باده‌ای برای صبحگاهی بیاورد و از دام هر فتح و پیروزی رهایی بخشد. او طلب می‌کند که قبله‌ای برای ملت مسیح بیاورد و آفت توبه‌ای صادقانه ارائه دهد. شاعر از طوفان غم جهان شکایت می‌کند و می‌خواهد می‌ای همزاد عمر نوح بیاورد. او همچنین از نفی عقل و راحت روح سخن می‌گوید و راح صافی را طلب می‌کند. در پایان، شاعر از شعر انوری اظهار ناراحتی می‌کند و از پسر می‌خواهد که قول بوالفتوح را بیاورد.
رده سنی:
18+
متن شامل مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به شراب و می‌گساری ممکن است برای سنین پایین‌تر مناسب نباشد.
غزل شمارهٔ ۱۶۰
ساقیا بادهٔ صبوح بیار
دانهٔ دام هر فتوح بیار
قبلهٔ ملت مسیح بده
آفت توبهٔ نصوح بیار
هین که طوفان غم جهان بگرفت
می همزاد عمر نوح بیار
وز پی نفی عقل و راحت روح
راح صافی چو عقل و روح بیار
دلم از شعر انوری بگرفت
ای پسر قول بوالفتوح بیار
دانهٔ دام هر فتوح بیار
قبلهٔ ملت مسیح بده
آفت توبهٔ نصوح بیار
هین که طوفان غم جهان بگرفت
می همزاد عمر نوح بیار
وز پی نفی عقل و راحت روح
راح صافی چو عقل و روح بیار
دلم از شعر انوری بگرفت
ای پسر قول بوالفتوح بیار
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۵۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
