وزان جایگه بازگشتند شاد
پسندیده داراب با رشنواد

به منزل بران طاق ویران رسید
که داراب را اندرو خفته دید

زن گازر و شوی و گوهر بهم
شده هر دو از بیم خواری دژم

از آنکس کشان خواند از جای خویش
به یزدان پناهید و رفتند پیش

چو دید آن زن و شوی را رشنواد
ز هر گونه پرسید و کردند یاد

بگفتند با او سخن هرچ بود
ز صندوق وز گوهر نابسود

ز رنج و ز پروردن شیرخوار
ز تیمار وز گردش روزگار

چنین گفت با شوی و زن رشنواد
که پیروز باشید همواره شاد

که کس در جهان این شگفتی ندید
نه از موبد پیر هرگز شنید

هم‌اندر زمان مرد پاکیزه‌رای
یکی نامه بنوشت نزد همای

ز داراب وز خواب و آرامگاه
هم از جنگ او اندران رزمگاه

وزان کو به اسپ اندر آورد پای
هم‌انگاه طاق اندر آمد ز جای

از آواز که آمد مر او را به گوش
ز تنگی که شد رشنواد از خروش

ز گازر سخن هرچ بشنید نیز
ز صندوق وز کودک خرد و چیز

به نامه درون سربسر یاد کرد
برون کرد آنگه هیونی چو گرد

همان سرخ گوهر بدو داد و گفت
که با باد باید که گردی تو جفت

فرستاده تازان بیامد ز جای
بیاورد یاقوت نزد همای

به شاه جهاندار نامه بداد
شنیده بگفت از لب رشنواد

چو آن نامه برخواند و یاقوت دید
سرشکش ز مژگان به رخ بر چکید

بدانست کان روز کامد به دشت
بفرمود تا پیش لشکر گذشت

بدید آن جوانی که بد فرمند
به رخ چون بهار و به بالا بلند

نبودست جز پاک فرزند اوی
گرانمایه شاخ برومند اوی

فرستاده را گفت گریان همای
که آمد جهان را یکی کدخدای

نبود ایچ ز ا ندیشه مغزم تهی
پر از درد بودم ز شاهنشهی

ز دادار گیهان دلم پرهراس
کجا گشته بودم ازو ناسپاس

وزان نیز کان بیگنه را که یافت
کسی یافت گر سوی دریا شتافت

که یزدان پسر داد و نشناختم
به آب فرات اندر انداختم

به بازوش بر بستم این یک گهر
پسر خوار شد چون بمیرد پدر

کنون ایزد او را بمن بازداد
به پیروز نام و پی رشنواد

ز دینار گنجی فرو ریختند
می و مشک و گوهر برآمیختند

ببخشید بر هرک بودش نیاز
دگر هفته گنج درم کرد باز

به جایی که دانست کاتشکده‌ست
وگر زند و استا و جشن سده‌ست

ببخشید گنجی برین گونه نیز
به هر کشوری بر پراگنده چیز

به روز دهم بامداد پگاه
سپهبد بیامد به نزدیک شاه

بزرگان و داراب با او بهم
کسی را نگفتند از بیش و کم

«فردوسی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir