سر نگردانم ازو، گر به سرم گرداند
بنهم گردن، اگر خاک درم گرداند

نه چنان بستهٔ مهرم که بپیچانم رخ
وقت شمشیر زدن گر سپرم گرداند

روی بنمود و چو مشتاق شدم، بار دگر
باز پوشید، که مشتاق ترم گرداند

گاه آنست که: یاد لب شیرینش باز
همچو فرهاد به کوه و کمرم گرداند

ای نسیم سحر، از خود به فغانم، برسان
خبر او، که ز خود بی‌خبرم گرداند

پیش ازینم خبر از پا و سر خود می‌بود
وقت آنست که بی‌پا و سرم گرداند

اوحدی در غمش ار ناله چنین خواهد کرد
زود باشد که به گیتی سمرم گرداند

«اوحدی مراغه‌ای»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir