عشق همان به که به زاری بود
عزت عشق از در خواری بود

دست بگیرد دل درویش را
دوست که در مهد و عماری بود

هم نکند صید چنان آهویی
گر سگ ما شیر شکاری بود

از گل و باغش نبود چاره‌ای
دیده که چون ابر بهاری بود

یار مرا می‌کشد از عشق خود
کشتن عشاق چه یاری بود؟

روز که بی‌وصل بر آید ز کوه
در نظر من شب تاری بود

هم بکند چارهٔ او اوحدی
چون شب رندی و سواری بود

«اوحدی مراغه‌ای»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir