بی تو دل و جان من زیر و زبر میشود
دم به دمم درد دل بیش و بتر می‌شود

عمر به سر شد مرا در غم هجران تو
تا تو نگویی: مرا بی‌تو به سر می‌شود

از رخ چون شمع خود روشنییی پیش تو
کین شب تاریک ما دیر سحر می‌شود

چند بپوشیدم این راز دل و خلق را
از سخن عاشقان زود خبر می‌شود

هر چه تو خواهی بگوی، کین همه دشنام تلخ
چون به لبت می‌رسد شهد و شکر می‌شود

گر نه دل اوحدی سوخته‌ای، هر دمش
سینه چه جان می‌کند، دیده چه تر می‌شود؟

«اوحدی مراغه‌ای»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir