ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو
بس می‌خروشد آن سخن دل‌خراش تو

زرقی همی فروشی و شهری همی خری
دخل گزاف بنگر و خرج بلاش تو

گویی که: دین پرستم و دنیا پرست نه
وانگه ز بیست خواجه فزون‌تر معاش تو

بر روی راه این دو سه حیوان، به راستی
کمتر ز دام نیست دم دانه‌پاش تو

گه راز خود ز خلق بپوشیده‌ای، ولی
روی زمین پرست ز تشویق فاش تو

فردا کجا خلاص دهی آن مرید را؟
کامروز قرض‌دار شد از بهر آش تو

با اوحدی مباف کرامات خود، که هیچ
کاری نمی‌رود ز بباش و مباش تو

«اوحدی مراغه‌ای»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir