چه پیکری؟ که ز پاکی چو گوهر نابی
زهی، سعادت آن خفته کش تو هم خوابی

نقاب طرهٔ شبرنگ زیر چهره چه سود؟
که چون ستارهٔ روشن ز زیر می‌تابی

دلم ز پستهٔ تنگ تو چون براندیشد
به چهر زرد و دم اشکهای عنابی

بقای حسن چو گل چند روز می‌باشد
بکوش تا مگر این چند روز دریابی

کشیده‌ای چو کمان دشمن مرا در بر
مرا ز پیش میفگن چو تیر پرتابی

منت ز تافتن زلف منع می‌کردم
چنان شدی که کنون روی نیز می‌تابی

بیا، که مردمک چشم اوحدی بی‌تو
به اشک دیده فروشد چو مردم آبی