نه بیگانه‌ای، ای بت خانگی
مکن با من خسته بیگانگی

تو گر پایمردی نکردی به لطف
چه سود این دلیری و مردانگی؟

پری‌زاده‌ای چون تو پیش نظر
نباشد ز من طرفه دیوانگی

چراغیست روی تو، ای ماهرخ
که شمعش نیرزد به پروانگی

بگیری بسی دل زلف چو دام
گر آن خال مشکین کند دانگی

ز مهر سر زلفت، ای سنگدل
هوس می‌کند سنگ را شانگی

به تمکین مکوش، اوحدی، در غمش
که عاشق نکوشد به فرزانگی