هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه به توصیف زیبایی‌های معشوق و احساسات عمیق شاعر نسبت به او می‌پردازد. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه مانند لطافت دهن، حلاوت سخن، و مهر بی‌کران، عظمت و بی‌نظیری معشوق را بیان می‌کند که در قالب کلمات نمی‌گنجد. همچنین، شاعر از ناتوانی خود در بیان کامل این احساسات سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عاشقانه عمیق و استعاره‌های شاعرانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد.

غزل شمارهٔ ۲۵۴

لطافت دهنش در بیان نمی‌گنجد
حلاوت سخنش در زبان نمی‌گنجد

معانئی که مصور شود ز صورت دوست
ز من مپرس که آن در بیان نمی‌گنجد

از آن چو کلک ز شستم بجست و گوشه گرفت
که تیرقامت اودر کمان نمی گنجد

جهان پرست ز دردیکشان مجلس او
اگر چه مجلس او در جهان نمی‌گنجد

درین چمن که منم بلبل خوش الحانش
شکوفه‌ئیست که در بوستان نمی‌گنجد

چو در کنار منی گو کمر برو ز میان
که هیج با تو مرا در میان نمی‌گنجد

چگونه نام من خسته بگذرد بزبان
ترا که هیچ سخن در دهان نمی‌گنجد

چو آسمان دل از مهر تست سرگردان
اگر چه مهر تو در آسمان نمی‌گنجد

ندانم آنکه ز چشمت نمی‌رود خواجو
چه گوهریست که در بحر و کان نمی‌گنجد
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۵۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۵۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.