هوش مصنوعی: این متن شعری است که با تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، صحنه‌هایی از طبیعت، می‌نوشی، عشق و زیبایی را توصیف می‌کند. از طلوع آفتاب تا شب‌های پرستاره، از شراب تا خنده‌های بت‌گونه، همه با زبانی شاعرانه و موسیقایی به تصویر کشیده شده‌اند.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عرفانی و استعاره‌های شراب‌گونه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند می‌نوشی و عشق ممکن است نیاز به درک بالاتری از ادبیات و فرهنگ داشته باشند.

غزل شمارهٔ ۳۹۷

چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند
صبوحیان نفس از آتش مذاب زنند

بتاب سینه چراغ فلک بر افروزند
ز آب دیده نمک بردل کباب زنند

چو آفتاب ز جیب افق برآرد سر
ز ماه یکشبه آتش در آفتاب زنند

شکنج سنبل طاوس بیکران گیرند
هزار قهقهه چون کبک بر غراب زنند

مغان بساغر می آب ارغوان ریزند
بتان بتنگ شکر خنده بر شراب زنند

بوقت صبح پریچهره‌گان زهره جبین
دم از سهیل شب افروز مه نقاب زنند

بچین طره پرتاب قلب دل شکنند
به تیر غمزهٔ پرخواب راه خواب زنند

ز تاب می چو سمن برگشان برآرد خوی
ز چهره بر گل روی قدح گلاب زنند

بجرعه آب رخ خاکیان بباد دهند
برآتش دل خواجو ز باده آب زنند
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۹۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۹۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.