هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از بوی خوش و پیام‌های امیدبخشی که از باد صبا می‌شنود سخن می‌گوید. او به نمادهایی مانند هدهد، یوسف، و سرو اشاره می‌کند و از احساسات عمیق خود نسبت به این نشانه‌ها می‌گوید. شعر پر از استعاره و کنایه است و حس امید و عشق را منتقل می‌کند.
رده سنی: 15+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و استعاری است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از نمادها و اشارات تاریخی و ادبی نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آگاهی ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۶۷۴

این چه بویست که از باد صبا می‌شنوم
وین چه خاکست کزو بوی وفا می‌شنوم

گر نه هدهد ز سبا باز پیام آوردست
این چه مرغیست کزو حال سبا می‌شنوم

از کجا می‌رسد این قاصد فرخنده کزو
مژده آنمه خورشید لقا می‌شنوم

ای عزیزان اگر از مصر نمی‌آید باد
بوی پیراهن یوسف ز کجا می‌شنوم

می‌کنم ناله و فریاد ولی از در و کوه
سخن سخت بهنگام صدا می‌شنوم

نسبت شکل هلال و صفت قامت خویش
یک بیک زان خم ابروی دوتا می‌شنوم

این چه رنجست کزو راحت جان می‌یابم
وین چه دردست کزو بوی دوا می‌شنوم

ای رفیقان من از آن سرو صنوبر قامت
بصفت راست نیاید که چها می‌شنوم

باد صبح از من خاکی اگرش گردی نیست
هر نفس زو سخن سرد چرا می‌شنوم

سخن آن دو کمانخانهٔ ابروی دو تا
نه باندازهٔ بازوی شما می‌شنوم

هر گیاهی که ز خون دل خواجو رستست
دمبدم زو نفس مهر گیا می‌شنوم
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۷۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.