هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از خواجوی کرمانی، بیانگر عشق و اشتیاق شاعر به معشوق است. او از باد و باده و نسیم گلشن فردوس و آب چشمهٔ خضر می‌گوید که همه را در خاک پای معشوق جستجو می‌کند. شاعر از جفا و آزار معشوق شکایت دارد و می‌گوید که اگرچه معشوق او را می‌راند، اما باز هم در پی اوست. در پایان، شاعر از درمان درد خود می‌گوید که خطی بنویسد، اما پاسخ می‌شنود که دوات می‌جویند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از واژه‌ها و عبارات مورد استفاده در شعر ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۷۱۳

ز باد نکهت دو تات می‌جوئیم
ز باده ذوق لب جان فزات می‌جوئیم

نسیم گلشن فردوس و آب چشمهٔ خضر
بخاک پات که از خاک پات می‌جوئیم

به جست و جوی تو عمری که نگذرد با دست
گمان مبر که ز باد هوات می‌جوئیم

جفا مجوی و میازار بیش ازین ما را
بدین صفت که بزاری وفات می‌جوئیم

اگر تو پیل برانی و اسب در تازی
چگونه رخ ننهیمت چو مات می‌جوئیم

خطا بود که نجوئی مراد خاطر ما
چرا که ما نه ز راه خطات می‌جوئیم

علاج درد مرا گفتمش خطی بنویس
جواب داد که خواجو دوات می‌جوئیم
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۱۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.