هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از خواجوی کرمانی، احساسات شاعر را نسبت به معشوق و بهار بیان می‌کند. در آن از نمادهایی مانند مرغ چمن، باد صبا، گلشن، بلبل، و یوسف و یعقوب استفاده شده است. شاعر از دوری معشوق و سوز عشق می‌نالد و امید به وصال دارد. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی مانند حشر، روحانیان، و حکم حب وطن دیده می‌شود.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن به بلوغ فکری و تجربه‌ی بیشتری نیاز دارد. همچنین، استفاده از نمادها و استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۷۵۶

بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن
هزار نالهٔ شبگیر بر کشید چو من

مگر چو باد صبا مژدهٔ بهار آورد
بباد داد دل خسته در هوای سمن

در آن نفس که برآید نسیم گلشن شوق
رسد ببلبل یثرب دم اویس قرن

میان یوسف و یعقوب گر حجاب بود
معینست که نبود برون ز پیراهن

ز روی خوب تو دوری نمی‌توانم جست
اگر چنانکه شوم فتنه هم بوجه حسن

ز خوابگاه عدم چون بحشر برخیزم
روایح غم عشق تو آیدم ز کفن

کند بگرد درت مرغ جان من پرواز
چنانکه بلبل سرمست در هوای چمن

ز سوز سینه چو یک نکته بر زبان آرم
زند زبانه چو شمع آتش دلم ز دهن

چو نور روی تو پرتو برآسمان فکند
چراغ خلوت روحانیان شود روشن

میان جان من و چین جعد مشکینت
تعلقیست حقیقی بحکم حب وطن

حدیث زلف تو می‌گفت تیره شب خواجو
برآمد از نفس او نسیم مشک ختن
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۵۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۵۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.