هوش مصنوعی: شاعر در این غزل عاشقانه، از عشق و شیفتگی خود به معشوق می‌گوید و از زیبایی‌های او مانند موهای مشکی، لب‌های لعل، چشمان شوخ و ابروان کمانی سخن می‌گوید. او از درد فراق و اشک‌هایش می‌نالد و آرزوی دیدار دوباره و وصال را دارد. شاعر از زبان تنگ معشوق که مانند شکر است یاد می‌کند و از غمزه‌های او که مانند تیر بر دل می‌نشیند سخن می‌گوید. در پایان، شاعر از آینه‌ای بودن دلش می‌گوید که تصویر معشوق در آن نمایان نیست و با ناله از درد فراق می‌نالد.
رده سنی: 16+ متن شامل مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد.

غزل شمارهٔ ۱۴۰

بکشم به ناز روزی سر زلف مشک رنگش
ندهم ز دست این بار، اگر آورم به چنگش

سر زلف او بگیرم، لب لعل او ببوسم
به مراد، اگر نترسم ز دو چشم شوخ شنگش

سخن دهان تنگش بود ار چه خوش، ولیکن
نرسد به هر زبانی سخن دهان تنگش

چون نبات می‌گدازم، همه شب، در آب دیده
به امید آنکه یابم شکر از دهان تنگش

بروم، ز چشم مستش نظری تمام گیرم
که بدان نظر ببینم رخ خوب لاله رنگش

چو کمان ابروانش فکند خدنگ غمزه
چه کنم که جان نسازم سپر از پی خدنگش؟

زلبش عناب، یارب، چه خوش است!صلح اوخود
بنگر چگونه باشد؟ چو چنین خوش است جنگش

دلم آینه است و در وی رخ او نمی‌نماید
نفسی بزن، عراقی، بزدا به ناله زنگش
وزن: فعلات فاعلاتن فعلات فاعلاتن (رمل مثمن مشکول)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.