هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی بیانگر مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است. شاعر از درد و رنج به عنوان عاملی برای رشد و پالایش روح یاد می‌کند، از پاکی و طهارت درونی سخن می‌گوید، و باده‌نوشی را به عنوان نمادی از عبادت و جستجوی حقیقت توصیف می‌کند. همچنین، شعر به مفاهیمی مانند قناعت، تقدیر و رابطه انسان با هستی می‌پردازد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها مانند باده‌نوشی نیاز به تفسیر و توضیح دارد که برای سنین پایین مناسب نیست.

غزل شمارهٔ ۱۴۲

ما درد را به ذوق می ناب می‌کشیم
از آه سر منت مهتاب می‌کشیم

از حیف و میل، پلهٔ میزان ما تهی است
از سنگ، ناز گوهر سیراب می‌کشیم

پاکی است شرط صحبت پاکیزه گوهران
پیش از پیاله دست و دهن آب می‌کشیم!

بر خاک تشنه جرعه فشانی عبادت است
ما باده را به گوشهٔ محراب می‌کشیم

ترسانده است دولت بیدار، چشم ما
از بخت خفته ناز شکر خواب می‌کشیم

صائب به زور گریهٔ بی‌اختیار، ما
در گوش بحر حلقهٔ گرداب می‌کشیم
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.