بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تاب من به جهان طره ی فلانی داد

دلم خزانه ی اسرار بود و دست قضا
درش ببست و کلیدش به دلستانی داد

شکسته وار به درگاهت آمدم که طبیب
به مومیایی لطف توام نشانی داد

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاری ناتوانی داد

برو معالجه ی خود کن ای نصیحت گو
شراب و شاهد شیرین که را زیانی داد

گذشت بر من مسکین و با رقیبان گفت
دریغ حافظ مسکین من چه جانی داد

«حافظ»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir