۳۰۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۱۷

الا ای شمع دل را روشنایی
که جانم با تو دارد آشنایی

چو دل پیوست با تو گو همی‌باش
میان جان و تن رسم جدایی

گرفتار تو زآن گشتم که روزی
به تو از خویشتن یابم رهایی

دلم در زلف تو بهر رخ تست
که مطلوب است در شب روشنایی

منم درویش همچون تو توانگر
که سلطان می‌کند از تو گدایی

مرا دی نرگس مست تو می‌گفت
منم بیمار تو نالان چرایی؟

بدو گفتم از آن نالم که هر سال
چو گل روزی دو سه مهمان مایی

نه من یک شاعرم در وصف رویت
که تنها می‌کنم مدحت سرایی،

طبیعت «عنصری» عقلم «لبیبی»
دلم هست «انوری» دیده «سنایی»

اگر خاری نیفتد در ره نطق
بیاموزم به بلبل گل ستایی

من و تو سخت نیک آموخته‌ستیم
ز بلبل مهر و از گل بی‌وفایی

تو را این لطف و حسن ای دلستان هست
چو شعر سیف فرغانی عطایی

گشایش از تو خواهد یافت کارم
که هم دلبندی و هم دلگشایی
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.