هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه از حافظ، با استفاده از تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، به توصیف عشق و دل‌سوختگی می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند زلف پریشان، خال سیاه، و آتش عشق برای بیان احساسات خود استفاده می‌کند. همچنین، اشاراتی به مفاهیم عرفانی و مذهبی مانند کعبه و بت‌خانه نیز در شعر دیده می‌شود.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و اشارات موجود در شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه برای درک کامل دارند.

غزل شمارهٔ ۱۹۳

تا صبا شانه بر آن سنبل خم در خم زد
آشیان دل یک سلسله را بر هم زد

بود از زلف پریشان توام خاطر جمع
فتنه عشق چو گیسوی تواش بر هم زد

تابش حسن تو در کعبه و بت خانه فتاد
آتش عشق تو بر محرم و نامحرم زد

تو صنم قبلهٔ صاحب نظرانی امروز
که زنخدان تو آتش به چه زمزم زد

گر نه از مردن عشاق پریشان‌حال است
پس چرا زلف تو صد حلقه درین ماتم زد

حال دل سوختهٔ عشق کسی می‌داند
که به دل داغ تو را در عوض مرهم زد

اگر آن خال سیه رهزن من شد شاید
زان که شیطان به همین دانه ره آدم زد

چشم بد دور که آن صف‌زده مژگان دراز
خنجری بر دل صد پارهٔ ما محکم زد

خجلت عشق به حدی است که در مجلس دوست
آستین هم نتوان بر مژهٔ پرنم زد

اولین نقطهٔ پرگار محبت ماییم
پس از آن کلک قضا دایرهٔ عالم زد

هر چه در جام تو ریزند فروغی می‌نوش
که به ساقی نتوان شکوه ز بیش و کم زد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۹۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۹۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.