۳۴۳ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۴۳۰

از بس که در خیال مکیدم لبان او
یاقوت فام شد لب گوهرفشان او

نقد وجود من همه مصروف هیچ شد
یعنی نداد کام دلم را دهان او

پیرانه‌سر بلاکش ابروی او شدم
با قامت خمیده کشیدم کمان او

قاتل چگونه منکر خونم شود به حشر
زخمی نخورده‌ام که نماند نشان او

دستی که از رکاب سمندش بریده شد
ترسم خدا نکرده نگیرد عنان او

چندان که در پیش به درستی دویده‌ام
الا دل شکسته ندیدم مکان او

بی پرده در حضور من امشب نشسته است
گر صد هزار بار کنند امتحان او

سودا نگر که بر سر بازار عاشقی
خواهم زیان خویش و نخواهم زیان او

در عهد شه کلام فروغی بها گرفت
یارب که در زمانه بماند زمان او

ظل الله ناصردین شه که آمده‌ست
چندین هزار آیت رحمت نشان او
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۲۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.