۷۰۶ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۱۲

ای نوبهارِ عاشقان، داری خَبَر از یارِ ما
ای از تو آبستنْ چَمَن، ویْ از تو خندان باغ‌ها

ای بادهایِ خوش نَفَس، عُشّاق را فریاد رَس
ای پاک‌تر از جان و جا، آخِر کجا بودی؟ کجا؟

ای فِتنۀ روم و حَبَش، حیران شدم کین بویِ خوش
پیراهنِ یوسُف بُوَد، یا خود رَوانِ مُصطفی؟

ای جویبارِ راستی، از جویِ یارِ ماسْتی
بر سینه‌ها سیناسْتی، بر جان‌هایی جانْ فزا

ای قیل و ای قالِ تو خوش، وِیْ جُمله اَشکالِ تو خوش
ماهِ تو خوش، سالِ تو خوش، ای سال و مَهْ چاکر تو را
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید
Avatar نقش کاربری
نسیم مرادیان

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.