هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، با بهار و طبیعت به عنوان نمادهایی از عشق و زیبایی یار، ارتباط برقرار می‌کند. شاعر از عناصری مانند باد، جویبار و بوی خوش برای بیان احساسات عمیق خود استفاده می‌کند و در نهایت به ستایش معشوق و سال و ماه می‌پردازد.
رده سنی: 15+ محتوا شامل مفاهیم عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای درک کامل، نیاز به بلوغ فکری و عاطفی داشته باشد. همچنین، استفاده از نمادها و استعاره‌های پیچیده ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.

غزل شمارهٔ ۱۲

ای نوبهارِ عاشقان، داری خَبَر از یارِ ما
ای از تو آبستنْ چَمَن، ویْ از تو خندان باغ‌ها

ای بادهایِ خوش نَفَس، عُشّاق را فریاد رَس
ای پاک‌تر از جان و جا، آخِر کجا بودی؟ کجا؟

ای فِتنۀ روم و حَبَش، حیران شدم کین بویِ خوش
پیراهنِ یوسُف بُوَد، یا خود رَوانِ مُصطفی؟

ای جویبارِ راستی، از جویِ یارِ ماسْتی
بر سینه‌ها سیناسْتی، بر جان‌هایی جانْ فزا

ای قیل و ای قالِ تو خوش، وِیْ جُمله اَشکالِ تو خوش
ماهِ تو خوش، سالِ تو خوش، ای سال و مَهْ چاکر تو را
وزن: مستفعلن مستفعلن مستفعلن مستفعلن (رجز مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.