هوش مصنوعی:
متن بیانگر درد و رنج عاشقانه است، که در آن شاعر از دل‌تنگی و ناراحتی خود می‌گوید و کسی را که بر عاشقان می‌خندد، مستحق گریه می‌داند. همچنین، شاعر خود را در برابر عشق ناتوان می‌بیند و با تشبیهاتی مانند «کوه البرز و پشه حمالش» به ضعف خود اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
متن حاوی مفاهیم عاشقانه و احساسی عمیق است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیهات پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد.
گزیدهٔ غزل ۴۱۳
رفت دل نیست روشنم حالش
برو ای جان تو هم بدنبالش
هر که بر حال عاشقان خندد
گریه‌ای واجبست بر حالش
من مسکین نه مرد درد توأم
کوه البرز و پشه حمالش !
برو ای جان تو هم بدنبالش
هر که بر حال عاشقان خندد
گریه‌ای واجبست بر حالش
من مسکین نه مرد درد توأم
کوه البرز و پشه حمالش !
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:گزیدهٔ غزل ۴۱۲
گوهر بعدی:گزیدهٔ غزل ۴۱۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
