هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق و شیفتگی به معشوق (جانا) سخن می‌گوید. او خود را غرق در غم و شادی معشوق می‌داند و از زیبایی و جمال او به وجد آمده است. معشوق به عنوان کعبه‌ی عشاق و منبع نور و روشنایی توصیف شده است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و مفاهیم پیچیده‌ی عرفانی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۹۰

ای شاد که ما هستیم اَنْدَر غَمِ تو جانا
هم مَحْرَمِ عشقِ تو هم مَحْرَمِ تو جانا

هم ناظِرِ رویِ تو هم مَستِ سَبویِ تو
هم شِسْته به نَظّاره بر طارَمِ تو جانا

تو جانِ سُلَیمانی آرامْگَهِ جانی
ای دیو و پَری شَیدا از خاتَمِ تو جانا

ای بی‌خودیِ جان‌ها در طَلْعَتِ خوبِ تو
ای روشنیِ دل‌ها اَنْدَر دَمِ تو جانا

در عشقِ تو خَمّارَم در سَر زِ تو میْ دارم
از حُسنِ جَمالاتِ پُرخُرَّمِ تو جانا

تو کعبه‌ی عُشّاقی شَمسُ اَلْحَقِ تبریزی
زَمزَم شِکَر آمیزَد از زَمزَمِ تو جانا
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۸۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.