هوش مصنوعی: این متن عرفانی و عاشقانه بیانگر این است که عشق و دلدادگی به معشوق، تمام نیازهای روحی و معنوی فرد را برآورده می‌کند. شاعر تأکید می‌کند که عشق، معلم اصلی زندگی است و هیچ چیز دیگری مانند ثروت یا پیروزی بر دشمنان، نمی‌تواند جایگزین آن شود. او از عشق به عنوان یک نیروی رنج‌آور اما ارزشمند یاد می‌کند که جان انسان را روشن می‌سازد.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۰۵

چو او باشد دل دِلْسوز ما را
چه باشد شب، چه باشد روز ما را؟

که خورشید اَرْ فروشُد اَرْ بَرآمَد
بَس است این جانِ جانْ اَفْروز ما را

تو مادرمُرده را شیون مَیاموز
که اُستاد است عشق آموز ما را

مَدوزان خِرقهٔ ما را مَدَرّان
نَشایَد شیخِ خِرقه دوز ما را

همه کَس بر عَدو پیروز خواهد
جَمالِ آن عَدو، پیروز ما را

همه کَس بَختِ گنج اَنْدوز جویَد
وَلیکن عشقِ رَنج اَنْدوز ما را
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.