به گرمای تموز از سرد سوزش
صد و پنجه مسافر خشک بفشرد

رهی رفت و غلام برده برده
زهی قسمت رهی و ژاله شاکرد

زه ای پستت بمانده ماه بهمن
زهی زنگی زن کیسه کج افسرد

ای شده خاک در تواضع و حلم
زیر پای که و مه و زن و مرد

آز ما گرسنه‌ست سیرش کن
کار را خاک سیر داند کرد