ای خداوند قایم قدوس
ملک تو ناقیاس و نامحسوس

قایمی خود به خود قیام تو نیست
به قیامی که هست ضد جلوس

ساحت سینه‌های مشتاقان
ز آرزوی تو شد به دور و شموس

در دل عارفان حضرت تو
صد نهال از محبتت مغروس

نور افلاک در نهاد قدم
کنی از راه عاشقان مطموس

هشت باغ و چهار رکن سرور
جنت عدن با همه ناموس

پیش آن دل بدانکه کس نخرد
به یکی مشت ارزن و سه فلوس

خاکپای بلال حضرت تو
گشته از راه دین تاج رئوس

خاک بر سر دبیر حضرت را
چون نداند همی یمین غموس

کردم آواره از مساکن عز
حل منجوس و طالع منحوس

گر چه زاغ سیاه گشتستم
نگزینم مقام جز ناقوس

زاغ گر بشنود کند در حال
زین سخنها کرشمه چو طاووس

شد مقیم سرخس و اندر وی
همچو دزدی به قلعه‌ای محبوس

ای سنایی بود که در غزنین
می‌ندانند شاه را ز عروس