هوش مصنوعی:
شاعر در این متن به بیان عشق و علاقه‌ی خود به معشوق می‌پردازد. او از معشوق می‌خواهد که به وعده‌هایش عمل کند و از دور به او نگاه کند. شاعر همچنین از احساسات عمیق خود نسبت به معشوق سخن می‌گوید و او را به خورشید تشبیه می‌کند که حتی اگر دست‌رس‌پذیر نباشد، باز هم مورد تمنا و حسرت است.
رده سنی:
15+
این متن حاوی مفاهیم عاطفی و احساسی عمیق است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از تشبیهات و استعاره‌های شعری نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد که معمولاً در سنین بالاتر وجود دارد.
غزل شمارهٔ ۱۲۵
گفتی که گُزیده‌یی تو بَر ما
هرگز نَبُده‌ست این مَفَرما
حاجَت بِنِگَر مَگیر حُجَّت
بر نَقْد بِزَن مَگو که فردا
بُگْذار مرا که خوش بِخُسپَم
در سایه‌اَت ای درختِ خُرما
ای عشقِ تو در دِلَم سِرشته
چون قَند و شِکَر درونِ حَلْوا
وِیْ صورتِ تو درونِ چَشمَم
مانندِ گُهَر میانِ دریا
داری سَرِ ما، سَری بِجُنبان
تو نیز بگو زِهی تماشا
آن وَعده که کرده‌یی مرا دوش
کو زَهره که تا کُنم تَقاضا؟
گَر دست نمی‌رَسَد به خورشید
از دور هَمی‌کُنم تَمَنّا
خورشید و هزار هَمچو خورشید
در حَسرتِ توست ای مُعَلّا
هرگز نَبُده‌ست این مَفَرما
حاجَت بِنِگَر مَگیر حُجَّت
بر نَقْد بِزَن مَگو که فردا
بُگْذار مرا که خوش بِخُسپَم
در سایه‌اَت ای درختِ خُرما
ای عشقِ تو در دِلَم سِرشته
چون قَند و شِکَر درونِ حَلْوا
وِیْ صورتِ تو درونِ چَشمَم
مانندِ گُهَر میانِ دریا
داری سَرِ ما، سَری بِجُنبان
تو نیز بگو زِهی تماشا
آن وَعده که کرده‌یی مرا دوش
کو زَهره که تا کُنم تَقاضا؟
گَر دست نمی‌رَسَد به خورشید
از دور هَمی‌کُنم تَمَنّا
خورشید و هزار هَمچو خورشید
در حَسرتِ توست ای مُعَلّا
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
