هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که به موضوع عشق الهی و عشق به معشوق اشاره دارد. شاعر از عشق به عنوان نیرویی قدرتمند و جاویدان یاد می‌کند که باعث حرکت چرخ‌ها و ماه می‌شود. او از عشق به عنوان کمند وصل به محبوب یاد می‌کند و از سوزش عشق و تمایل به وصال سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۲۷

کو مُطربِ عشقِ چُستِ دانا؟
کَزْ عشق زَنَد نه از تَقاضا

مُردم به امید و این ندیدم
در گور شدم بدین تَمَنّا

ای یارِ عزیز اگر تو دیدی
طُوْبی لَکَ یا حَبِیْبُ طُوْبی

وَرْ پنهان است او خَضِروار
تنها به کناره‌هایِ دریا

ای باد سَلامِ ما بِدو بَر
کَنْدَر دلِ ما ازوست غوغا

دانم که سَلام‌هایِ سوزان
آرَد به حَبیب، عاشقان را

عشقی‌ست دَوارِ چَرخ، نَزْ آب
عشقی‌ست مَسیرِ ماه، نَزْ پا

در ذِکْر به گَردش اَنْدَرآید
با آبِ دو دیده، چَرخِ جان‌ها

ذِکْراست کَمَنْدِ وَصلِ مَحبوب
خاموش که جوش کرد سودا
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.