هوش مصنوعی:
شاعر از ناامیدی و اندوه خود می‌گوید که در اثر وعده‌های بی‌پایه و نگاه‌های سرد دیگران به وجود آمده است. او همچنین به مرثیه‌سرایی برای پدر اشاره می‌کند و احساس می‌کند که همچون سیاهی بر در خانه‌اش شده است.
رده سنی:
16+
متن حاوی مفاهیم عمیق عاطفی مانند اندوه و ناامیدی است که درک آن‌ها برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است دشوار باشد. همچنین، اشاره به مرثیه‌سرایی برای پدر نیاز به سطحی از بلوغ عاطفی دارد.
شمارهٔ ۱۷۸
شد دیدهٔ من سپید از وعدت
آخر چو نکو نکو نگه کردی
آخر بر مرثیهٔ پدر ما را
همچون ز بر درش سیه کردی
آخر چو نکو نکو نگه کردی
آخر بر مرثیهٔ پدر ما را
همچون ز بر درش سیه کردی
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قصیده
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۹ - از زبان تیر خراس
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
